Kial Valeria Copponi?

La rakonto de Valeria pri Copponi pri ricevado de lokucioj el la ĉielo komenciĝis kiam ŝi estis en Lourdes akompanante sian militan edzon pilgrime. Tie ŝi aŭdis voĉon, kiun ŝi identigis kiel sian gardanĝelon, dirante al ŝi leviĝi. Li tiam prezentis ŝin al Nia Sinjorino, kiu diris: "Vi estos mia cenaklo" - termino, kiun ŝi komprenis nur jarojn poste, kiam pastro uzis ĝin en la kunteksto de la preĝa grupo, kiun ŝi komencis en hejmurbo Romo, Italio. Ĉi tiuj kunvenoj, ĉe kiuj Valeria transdonis ŝiajn mesaĝojn, unue okazis dufoje ĉiumonate merkrede, poste ĉiusemajne laŭ peto de Jesuo, kiun ŝi diras, ke ŝi vidis ĉe la preĝejo de Sant'Ignazio lige kun renkontiĝo kun la usona jezuito, Fr. Robert Faricy. La alvoko de Valeria estis konfirmita de diversaj supernaturaj resanigoj, inkluzive de unu el multobla sklerozo, kiu ankaŭ implikis la miraklan akvon ĉe Collevalenza, la "itala Lourdes" kaj hejmon de la hispana mona nunino, Patrino Speranza di Gesù (1893-1983), nuntempe por beatigo.

Estis Fr. Gabriele Amorth, kiu kuraĝigis Valeria disvastigi siajn mesaĝojn ekster la preĝa cenaklo. La sinteno de la pastraro estas antaŭvideble miksita: iuj pastroj estas skeptikaj, dum aliaj partoprenas plene en la cenaklo.

la sekvante estas el la propraj vortoj de Valeria Copponi, kiel ili estas konstatitaj en ŝia retejo kaj tradukitaj el la itala: http://gesu-maria.net/. Alia angla traduko troveblas ĉe ŝia angla retejo ĉi tie: http://keepwatchwithme.org/?p=22

“Mi estas instrumento, kiun Jesuo uzas por gustigi al ni niajn vortojn por niaj tempoj. Dum mi ne indas tion, mi akceptas kun granda timo kaj respondeco ĉi tiun grandan donacon, transdonante min plene al Lia Dia Volo. Ĉi tiu eksterordinara karismo nomiĝas "lokigoj." Ĉi tio estas enaj vortoj, kiuj venas ne de la menso en la penson, sed de la koro, kvazaŭ voĉo "parolis" ilin de interne.

Kiam mi komencas verki (ni diru, laŭ diktado), mi ne konstatas la sencon de la tuto. Nur ĉe la fino, kiam mi legas, komprenas la signifon de la tuto de la vortoj "diktitaj" al mi pli-malpli rapide en teologia lingvo, kiun mi ne komprenas. Komence, la afero ĉe kiu mi mirigita ĉi tiu plej pura estis ĉi tiu "pura" skribo sen forigoj aŭ korektoj, pli perfekta kaj pli ekzakta ol ordinara diktato, sen ia fatigo miaflanke; ĉio eliras glate. Sed ni scias, ke la Spirito blovas kie kaj kiam Li volos, do kun granda humileco kaj agnoskante, ke sen Li ni povas fari nenion, ni disponas nin por aŭskulti la Vorton, Kiu estas la Vojo, la Vero kaj la Vivo. "