अँजेला - माझ्या मुलांनो, तुमचा विश्वास कुठे आहे?

आज संध्याकाळी आई सर्व पांढर्‍या पोशाखात दिसली; तिच्याभोवती गुंडाळलेले आवरण पांढरे होते, ते नाजूक होते आणि तिचे डोके देखील झाकलेले होते. तिच्या डोक्यावर बारा चमकणाऱ्या ताऱ्यांचा मुकुट होता. आईने प्रार्थनेत हात जोडले होते; तिच्या हातात एक लांब पवित्र जपमाळ होती, प्रकाशासारखी पांढरी, जी जवळजवळ तिच्या पायापर्यंत गेली होती. तिचे पाय उघडे होते आणि जगावर विसावले होते. जग एका मोठ्या राखाडी ढगाने झाकलेले होते, आणि जगाच्या वर साप होता; आईने त्याला तिच्या उजव्या पायाने घट्ट धरले होते, पण तो मुरगळत होता आणि ओरडत होता, शेपटी जोरात हलवत होता. आईने तिचा पाय त्याच्या डोक्यावर जोरात दाबला आणि तो शांत झाला, प्रथम मोठ्याने ओरडला. येशू ख्रिस्ताची स्तुती होवो... 

 

 

व्हर्जिन मेरी म्हणत होती की, "मला त्रास देऊ नका," तिचे डोळे अश्रूंनी भरले, अश्रू फक्त तिच्या पोशाखावरच पडले नाहीत तर पृथ्वीला आंघोळही केली. मग ती पुन्हा बोलू लागली.

 

 

तेव्हा मला दृष्टांत झाला; मी यात्रेकरूंनी भरलेली लाकडे पाहिली - त्यांच्यापैकी प्रत्येकाच्या हातात एक मशाल होती, ज्वाला जळत होत्या, परंतु मशाल निघून गेल्यावर फारच कमी मशाल पेटल्या होत्या.^[1]cf. स्मोल्डिंग मेणबत्ती आणि नवीन गिदोन आई पुन्हा बोलू लागली.

 

 

त्यानंतर आई गप्प बसली आणि थोड्या वेळाने तिने मला तिच्यासोबत प्रार्थना करायला सांगितले. मी चर्चसाठी आणि झारो वूड्सच्या योजनांबद्दल प्रार्थना केली. मग ती पुन्हा बोलू लागली.

 

 

त्यानंतर आईने सर्वांना आशीर्वाद दिला.