Valeria's Copponi's verhaal over het ontvangen van locuties uit de hemel begon toen ze in Lourdes was en haar militaire echtgenoot vergezelde op bedevaart. Daar hoorde ze een stem die ze identificeerde als haar beschermengel, die haar zei op te staan. Vervolgens presenteerde hij haar aan Onze Lieve Vrouw, die zei: "Je zult mijn cenakel zijn" - een term die ze pas jaren later begreep toen een priester hem gebruikte in de context van de gebedsgroep die ze begon in de thuisstad Rome, Italië. Deze bijeenkomsten, waarop Valeria haar berichten afleverde, werden eerst twee keer per maand op woensdag gehouden en vervolgens wekelijks op verzoek van Jezus, van wie ze zegt dat ze zagen in de kerk van Sant'Ignazio in verband met een ontmoeting met de Amerikaanse jezuïet, Fr. Robert Faricy. Valeria's roeping is bevestigd door verschillende bovennatuurlijke genezingen, waaronder die van multiple sclerose, waaronder ook het wonderbaarlijke water bij Collevalenza, het 'Italiaanse Lourdes' en de thuishaven van de Spaanse non, moeder Speranza di Gesù (1893-1983), momenteel in opkomst zaligverklaring.
Het was Fr. Gabriele Amorth die Valeria aanmoedigde om haar boodschappen buiten het gebedscenakel te verspreiden. De houding van de geestelijkheid is voorspelbaar gemengd: sommige priesters zijn sceptisch, terwijl anderen volledig deelnemen aan het cenakel.
De volgend komt uit Valeria Copponi's eigen woorden, zoals ze op haar website staan en vertaald zijn uit het Italiaans: http://gesu-maria.net/. Een andere Engelse vertaling is hier te vinden op haar Engelse site: http://keepwatchwithme.org/?p=22
'Ik ben een instrument dat Jezus gebruikt om ons zijn Woord voor onze tijd te laten proeven. Hoewel ik dit niet waard ben, aanvaard ik met grote angst en verantwoordelijkheid dit grote geschenk, waarbij ik mezelf volledig overgeef aan Zijn Goddelijke Wil. Dit buitengewone charisma wordt 'locutions' genoemd. Het gaat om innerlijke woorden die niet uit de geest komen in de vorm van gedachten, maar uit het hart, alsof een stem ze van binnenuit 'sprak'.
Wanneer ik begin te schrijven (laten we zeggen, onder dictaat), ben ik me niet bewust van de betekenis van het geheel. Pas aan het einde, bij het herlezen, begrijp ik de betekenis van het geheel van de woorden die mij 'gedicteerd' zijn, min of meer snel in een theologische taal die ik niet begrijp. In eerste instantie het ding waar ik verwonderd het meest was dit 'schone' schrijven zonder verwijderingen of correcties, perfecter en preciezer dan een gewoon dictaat, zonder enige vermoeidheid van mijn kant; alles komt vlot uit. Maar we weten dat de Geest waait waar en wanneer Hij wil, en dus met grote nederigheid en erkennend dat we zonder Hem niets kunnen doen, stellen we ons op om te luisteren naar het Woord, Wie is de Weg, de Waarheid en het Leven. '