Płacz ... na całym świecie

Racjonalizm utrzymuje, że jedynie rozum i wiedza powinny kierować naszymi działaniami i opiniami, w przeciwieństwie do niematerialnych lub emocjonalnych, a zwłaszcza przekonań religijnych. Racjonalizm jest wytworem tak zwanego okresu oświecenia, kiedy to „ojciec kłamstwa” zaczął siać jedno „izm” po kolejnych na przestrzeni czterech wieków – deizm, scjentyzm, darwinizm, marksizm, komunizm, radykalny feminizm, relatywizm itd. – prowadząc nas do tej godziny, w której ateizm i indywidualizm prawie wyparły Boga w sferze świeckiej.

Ale nawet w Kościele zakorzeniły się toksyczne korzenie racjonalizmu. W szczególności w ciągu ostatnich pięciu dekad ten sposób myślenia odrywał się od rąbka zagadka, sprowadzając wszystkie rzeczy cudowne, nadprzyrodzone i transcendentne pod wątpliwe światło. Trujący owoc tego zwodniczego drzewa zaraził wielu pastorów, teologów, a ostatecznie świeckich, do tego stopnia, że ​​sama Liturgia została pozbawiona znaków i symboli wskazujących na Zaświaty. W niektórych miejscach ściany kościołów dosłownie pobielono, posągi roztrzaskano, zgaszono świece, oblano kadzidła, a ikony, krzyże i relikwie schowano w szafie (Patrz O uzbrojeniu mszy).

Gorsze, o wiele gorsze, było wykastrowanie dziecięcej wiary w ogromnej części Kościoła, tak że często dzisiaj każdy, kto okazuje jakąkolwiek prawdziwą gorliwość lub pasję dla Chrystusa w swoich parafiach, kto wyróżnia się spośród status quo, jest często przedstawiany jako podejrzany (jeśli nie wyrzucony w ciemność). W niektórych miejscach nasze parafie przeszły od Dziejów Apostolskich do bezczynności apostatów – jesteśmy bezwładni, letni i pozbawieni tajemnic… dziecięca wiara. O Boże, ocal nas od nas samych! Uwolnij nas od ducha racjonalizmu!  -z Racjonalizm i śmierć tajemnicy (Marek Mallett)