پدرو – کلیسا باز خواهد گشت…

بانوی ما به پدرو رگیس در 30 ژوئیه سال 2022:

* رونویسی یک پخش رادیویی در سال 1969 با کاردینال جوزف راتزینگر (پاپ بندیکت شانزدهم) که کلیسایی را پیش‌بینی می‌کند که دوباره ساده‌سازی می‌شود…

«آینده کلیسا می تواند و از کسانی صادر شود که ریشه هایشان عمیق است و از کمال پاک ایمان خود زندگی می کنند. از کسانی که خود را صرفاً به لحظه سپری می کنند یا از کسانی که صرفاً از دیگران انتقاد می کنند و خود را میله های اندازه گیری معصوم می پندارند صادر نمی شود. از کسانی که راه آسان تری را در پیش می گیرند، شور ایمان را کنار می گذارند و هر آنچه را که از مردم مطالبه می کند، دروغین و منسوخ، ظالم و قانون گرا اعلام می کنند، که آنها را آزار می دهد و مجبور به فداکاری می کند، صادر نخواهد شد.

به بیان مثبت تر: آینده کلیسا، یک بار دیگر مانند همیشه، توسط مقدسین، توسط مردان، یعنی افرادی که ذهنشان عمیق تر از شعارهای روز جستجو می کند، بیشتر از دیگران می بینند، تغییر شکل خواهد داد، زیرا زندگی آنها واقعیت گسترده تری را در آغوش بگیرید بی خودی، که انسان را آزاد می کند، تنها از طریق صبر و شکیبایی اعمال کوچک انکار روزانه به دست می آید. با این اشتیاق روزانه، که به تنهایی به انسان نشان می دهد که چقدر اسیر نفس خود شده است، با این اشتیاق روزانه و تنها با آن، چشمان انسان آرام آرام باز می شود. او فقط به اندازه ای می بیند که زندگی کرده و رنج کشیده است.

اگر امروز به سختی قادر به آگاهی از خدا هستیم، به این دلیل است که فرار از خود، فرار از اعماق وجود خود به وسیله ماده مخدری از لذت یا چیزهای دیگر آسان است. بنابراین اعماق درونی خودمان به روی ما بسته می ماند. اگر این درست است که انسان فقط با قلبش می تواند ببیند پس ما چقدر کوریم!

همه اینها چگونه بر مشکلی که بررسی می کنیم تأثیر می گذارد؟ این بدان معنی است که صحبت بزرگ کسانی است که کلیسایی بدون خدا را پیشگویی می کنند و بدون ایمان همه حرفهای پوچ است. ما نیازی به کلیسایی نداریم که کیش عمل را در دعاهای سیاسی جشن می گیرد. کاملاً زائد است. بنابراین خود را از بین می برد. آنچه باقی خواهد ماند کلیسای عیسی مسیح است، کلیسایی که به خدایی که انسان شده است ایمان دارد و به ما زندگی فراتر از مرگ را نوید می دهد. کشیشی که یک مددکار اجتماعی بیش نیست را می توان با روان درمانگر و سایر متخصصان جایگزین کرد. اما کشیشی که متخصص نیست، در [حاشیه] نمی ایستد، بازی را تماشا نمی کند، توصیه رسمی می کند، اما به نام خدا خود را در اختیار انسان قرار می دهد که در غم و اندوه آنها در کنار آنهاست. شادی، در امید و ترس آنها، مطمئناً در آینده به چنین کشیشی نیاز خواهد بود.

بگذارید یک قدم جلوتر برویم. از بحران امروز، کلیسای فردا ظهور خواهد کرد - کلیسایی که چیزهای زیادی از دست داده است. او کوچک می شود و باید از ابتدا کم و بیش از نو شروع کند. او دیگر قادر نخواهد بود در بسیاری از بناهایی که در رفاه ساخته است زندگی کند. با کاهش تعداد طرفداران او، بسیاری از امتیازات اجتماعی خود را از دست خواهد داد. برخلاف دوران قبل، جامعه ای بسیار بیشتر به عنوان یک جامعه داوطلبانه دیده می شود که تنها با تصمیم گیری آزاد وارد آن می شود. به عنوان یک جامعه کوچک، به ابتکار اعضای خود خواسته های بسیار بزرگتری خواهد داشت. بدون شک اشکال جدیدی از خدمت را کشف خواهد کرد و مسیحیان مورد تایید کشیشی را که برخی از حرفه ها را دنبال می کنند، منصوب خواهد کرد. در بسیاری از جماعت های کوچکتر یا در گروه های اجتماعی مستقل، مراقبت های شبانی معمولاً به این شکل ارائه می شود. در کنار این، خدمت تمام وقت کشیشی مانند سابق ضروری خواهد بود. اما در تمام تغییراتی که می توان حدس زد، کلیسا جوهره خود را تازه و با اطمینان کامل در چیزی که همیشه در مرکز او بوده است، خواهد یافت: ایمان به خدای سه گانه، به عیسی مسیح، پسر خدا که انسان را ساخته است، در حضور روح تا پایان جهان. در ایمان و نیایش، او دوباره مقدسات را به عنوان عبادت خدا و نه به عنوان موضوعی برای علم دینی خواهد شناخت.

کلیسا کلیسایی معنوی‌تر خواهد بود، نه بر اساس یک حکم سیاسی، و نه با چپ و هم با راست. رفتن برای کلیسا سخت خواهد بود، زیرا فرآیند تبلور و شفاف سازی انرژی بسیار ارزشمندی برای او تمام خواهد کرد. او را فقیر می کند و باعث می شود که به کلیسای حلیم تبدیل شود. این روند بسیار دشوارتر خواهد بود، زیرا تنگ نظری فرقه ای و همچنین خودخواهی پرزرق و برق باید کنار گذاشته شود. ممکن است پیش بینی شود که همه اینها زمان می برد. این روند طولانی و خسته کننده خواهد بود، همانطور که راه ترقی گرایی دروغین در آستانه انقلاب فرانسه بود - زمانی که یک اسقف ممکن است باهوش پنداشته شود اگر او عقاید جزمی را مسخره کند و حتی القا کند که وجود خدا به هیچ وجه قطعی نیست - تا تجدید قرن نوزدهم.

اما وقتی محاکمه این غربالگری به پایان برسد، نیروی بزرگی از کلیسایی معنوی تر و ساده تر جاری خواهد شد. مردان در یک دنیای کاملاً برنامه ریزی شده خود را به طرز غیرقابل توصیفی تنها خواهند دید. اگر خدا را کاملاً از دست داده باشند، تمام وحشت فقر خود را احساس خواهند کرد. سپس آنها گله کوچک مؤمنان را به عنوان چیزی کاملاً جدید کشف خواهند کرد. آنها آن را به عنوان امیدی که برای آنها در نظر گرفته شده است، کشف خواهند کرد، پاسخی که همیشه در خفا به دنبال آن بوده اند.

و بنابراین به نظرم قطعی می رسد که کلیسا با روزهای بسیار سختی روبرو است. بحران واقعی به ندرت آغاز شده است. ما باید روی تحولات بزرگ حساب کنیم. اما من به همان اندازه در مورد آنچه در پایان باقی خواهد ماند مطمئن هستم: نه کلیسای فرقه سیاسی، که قبلاً مرده است، بلکه کلیسای ایمان. شاید دیگر آنقدر که تا همین اواخر بود، قدرت اجتماعی غالب نباشد. اما از شکوفایی تازه برخوردار خواهد شد و به عنوان خانه انسان دیده خواهد شد، جایی که او زندگی و امیدی را فراتر از مرگ خواهد یافت.» -ucatholic.com