Hoewel het aftellen naar het koninkrijk zich blijft richten op hemelse boodschappen, is profetie niet alleen die boodschappen die in meer buitengewone vormen worden ontvangen, maar is het ook de uitoefening van de profetische gave die inherent is aan alle gedoopten die delen in Christus' "priesterlijk, profetisch en koninklijk ambt"(Catechismus van de Katholieke Kerk, N. 871). Hier is zo'n woord van een van de opvolgers van de apostelen, bisschop Marc Aillet van het bisdom Bayonne, Frankrijk, die de gelovigen eraan herinnert dat als christenen onze "gezondheid" en die van onze naasten niet beperkt is tot louter de fysieke vliegtuig maar Dan moet je omvatten ook ons emotionele en spirituele welzijn ...
Redactie door bisschop Marc Aillet voor het diocesane tijdschrift Onze Eglise (“Onze Kerk”), december 2020:
We leven in een ongeëvenaarde situatie die ons blijft bezighouden. We maken ongetwijfeld een gezondheidscrisis door die zonder precedent is, niet zozeer wat betreft de omvang van de epidemie als wel wat betreft het beheer en de impact ervan op het leven van mensen. De angst, die velen heeft gegrepen, wordt in stand gehouden door het angstaanjagende en alarmerende discours van de openbare autoriteiten, dat voortdurend wordt doorgegeven door de meeste belangrijke media. Het resultaat is dat het steeds moeilijker wordt om na te denken; er is een duidelijk gebrek aan perspectief met betrekking tot gebeurtenissen, een bijna algemene instemming van de kant van de burgers met het verlies van vrijheden, die niettemin fundamenteel zijn. Binnen de kerk kunnen we enkele onverwachte reacties zien: degenen die ooit het autoritarisme van de hiërarchie aan de kaak stelden en systematisch haar leergezag uitdaagden, in het bijzonder op het gebied van moraal, onderwerpen zich vandaag zonder blikken of blozen aan de staat en lijken alle kritische zin te verliezen , en ze stelden zichzelf op als moralisten, beschuldigden en veroordeelden categorisch degenen die vragen durven stellen over de officiële Doxa of die opkomen voor fundamentele vrijheden. Angst is geen goede raadgever: het leidt tot een onverstandige houding, het zet mensen tegen elkaar op, het genereert een klimaat van spanning en zelfs geweld. We staan misschien wel op de rand van een explosie!
Zien, oordelen, handelen: deze drie bekende stappen van de Actie Catholique (Katholieke actie) beweging, gepresenteerd door paus Johannes XXIII in zijn encycliek Moeder en leraar als karakteristiek voor het sociale denken van de Kerk, kan wellicht licht werpen op de crisis die we doormaken.
Zien, dat wil zeggen de ogen openen voor de algehele werkelijkheid en om de focus niet langer te beperken tot de epidemie alleen. Er is zeker de Covid-19-epidemie die weliswaar voor dramatische situaties en een zekere uitputting van het zorgpersoneel heeft gezorgd, vooral tijdens de “eerste golf”. Maar achteraf gezien, hoe moeten we de ernst ervan niet relativeren in relatie tot andere oorzaken van leed die maar al te vaak over het hoofd worden gezien? Allereerst zijn er de cijfers, die worden gepresenteerd om de ongekende ernst van de situatie te onthullen: na de dagelijkse telling van sterfgevallen tijdens de "eerste golf" hebben we nu de dagelijkse aankondiging van zogenaamde "positieve gevallen", zonder onze onderscheid kunnen maken tussen zieken en zieken. Moeten we geen vergelijkingen maken met andere even ernstige en dodelijke pathologieën, die we niet bespreken en waarvan de behandeling is uitgesteld vanwege Covid-19, soms met fatale achteruitgang? In 2018 waren er in Frankrijk 157000 doden door kanker! Het duurde lang om over het onmenselijke te praten 
behandeling die in verzorgingshuizen werd opgelegd aan ouderen, die opgesloten, soms opgesloten in hun kamer, waarbij familiebezoek verboden was. Er zijn veel getuigenissen over de psychische stoornis en zelfs de vroegtijdige dood van onze ouderen. Er wordt weinig gezegd over de significante toename van depressies bij personen die onvoorbereid waren. Psychiatrische ziekenhuizen zijn hier en daar overbelast, de wachtkamers van pyschologen zijn overvol, een teken dat de Franse geestelijke gezondheid verslechtert – een reden tot zorg, zoals de minister van Volksgezondheid zojuist publiekelijk heeft erkend. Er zijn aanklachten geweest over het risico van "sociale euthanasie", gezien de schattingen dat 4 miljoen van onze medeburgers zich in situaties van extreme eenzaamheid bevinden, om nog maar te zwijgen van de extra miljoen in Frankrijk die sinds de eerste opsluiting onder de armoedegrens zijn gevallen drempelwaarde. En hoe zit het met kleine bedrijven, de verstikking van kleine handelaars die gedwongen zullen worden faillissement aan te vragen? We hebben al zelfmoorden onder hen. En bars en restaurants, die desondanks hadden ingestemd met drastische gezondheidsprotocollen. En het verbod op religieuze diensten, zelfs met redelijke sanitaire maatregelen, gedegradeerd tot de categorie van "niet-essentiële" activiteiten: dit is ongehoord in Frankrijk, behalve in Parijs onder de Stad!
Oordelen, dat wil zeggen deze realiteit evalueren in het licht van de belangrijkste principes waarop het leven van de samenleving is gebaseerd. Omdat de mens “één van lichaam en ziel” is, is het niet juist om van lichamelijke gezondheid een absolute waarde te maken tot het punt dat de psychologische en spirituele gezondheid van de burgers wordt opgeofferd, en in het bijzonder om hen te beroven van het vrijelijk uitoefenen van hun religie, welke ervaring blijkt essentieel te zijn voor hun evenwicht. Omdat de mens van nature sociaal is en openstaat voor broederschap, is het ondraaglijk om familierelaties en vriendschappen te verbreken, net zoals het veroordelen van de meest kwetsbare mensen tot isolement en de angst van eenzaamheid, net zoals het niet juist is om ambachtslieden en kleine handelaars hun activiteit te ontnemen, gezien hoeveel ze bijdragen aan de sociale gezelligheid in onze steden en dorpen. Als de Kerk de legitimiteit van het openbaar gezag erkent, is dit op voorwaarde dat het openbaar gezag, volgens een rechtvaardige hiërarchie van waarden, de uitoefening van vrijheid en verantwoordelijkheid door iedereen vergemakkelijkt en de fundamentele rechten van de menselijke persoon bevordert. We hebben echter de voorkeur gegeven aan een individualistische levensopvatting en hebben gemakkelijke schuld toegevoegd aan de schande die een hele bevolking wordt aangedaan (behandeld als kinderen) door te zwaaien met het misleidende argument van het leven van patiënten op de intensive care en uitgeputte zorgverleners. Moeten we niet eerst de tekortkoming erkennen van ons gezondheidsbeleid, dat budgetten heeft gebroken en ziekenhuisinstellingen heeft verzwakt in termen van onvoldoende en slecht betaald zorgpersoneel en de regelmatige vermindering van reanimatiebedden? Ten slotte, omdat de mens is geschapen naar Gods beeld, het ultieme fundament van zijn waardigheid – “U hebt ons voor U gemaakt, Heer, en mijn hart is rusteloos totdat het rust vindt in U” (H. Augustinus) – zou het verkeerd zijn om de vrijheid van aanbidding, die volgens de wet van de scheiding van Kerken en Staat (afgekondigd onder de meest gespannen omstandigheden) de eerste van alle fundamentele vrijheden blijft – een die burgers, in een staat van angst gehouden, ermee instemden zonder discussie op te geven. Nee, het gezondheidsargument rechtvaardigt niet alles.
Acteren. De Kerk is niet verplicht zich aan te sluiten bij reductionistische en stotterende officiële uitspraken, laat staan om de “transportband” van de staat te zijn, zonder dat dit een gebrek aan respect en dialoog impliceert of oproept tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Haar profetische missie, in dienst van het algemeen welzijn, is om de aandacht van de overheid te vestigen op deze ernstige oorzaken van nood die rechtstreeks verband houden met het beheer van de gezondheidscrisis. Natuurlijk moet het verplegend personeel worden ondersteund en moet er hulp worden geboden aan de zieken – voorzichtigheid bij het toepassen van barrièregebaren maakt deel uit van de nationale inspanning die voor iedereen geldt – maar zonder de burgers haastig te belasten met de verantwoordelijkheid voor hun eigen leed. In deze context moeten we de professionaliteit toejuichen van het gezondheidspersoneel dat zich inzet voor de zieken, en de vrijgevigheid aanmoedigen van vrijwilligers die zich inzetten voor de meest kansarmen, waarbij christenen vaak voorop lopen. We moeten stem geven aan de rechtvaardige eisen van degenen die in hun werk worden onderdrukt (ik denk aan ambachtslieden en winkeliers). We moeten ook weten hoe we ongelijke behandeling aan de kaak kunnen stellen, zonder bang te zijn om het gezondheidsargument te relativeren dat hardnekkig wordt gevoerd ten gunste van het sluiten van kleine bedrijven en het verbieden van openbare erediensten, terwijl scholen, supermarkten, markten, openbaar vervoer operationeel zijn gebleven, met potentieel grotere kans op besmetting. Wanneer de Kerk pleit voor vrijheid van eredienst, verdedigt ze alle fundamentele vrijheden die op autoritaire wijze zijn geconfisqueerd, ook al is het maar tijdelijk, zoals de vrijheid om naar believen te komen en gaan, om samen te komen om te werken voor de gemeenschappelijke Goed, te leven van de vruchten van je arbeid en samen een waardig en vredig leven te leiden.
Als we "aan Caesar moeten geven wat van Caesar is", moeten we ook "God geven wat van God is" (Mt 22:21), en wij zijn niet van Caesar maar van God! De betekenis van aanbidding van God is dat het iedereen eraan herinnert, zelfs niet-gelovigen, dat Caesar niet almachtig is. En we moeten ophouden de aanbidding van God, geschreven in de eerste drie woorden van de Decaloog, dialectisch tegenover de naastenliefde te plaatsen: ze zijn onafscheidelijk, en de laatste is geworteld in de eerste! Voor ons als katholieken gaat de volmaakte eredienst via het offer van Christus, aanwezig gemaakt in het eucharistisch offer van de mis dat Jezus ons bevolen heeft te hernieuwen. Door ons fysiek en samen met dit offer te verenigen, kunnen we "onze hele persoon als een levend offer, heilig, in staat God te behagen" aan God aanbieden. Dit is voor ons de juiste manier om hem te aanbidden (Rom 12:1). En als ze authentiek is, zal deze aanbidding noodzakelijkerwijs haar vervulling vinden in onze passie voor het welzijn van anderen, in barmhartigheid en het zoeken naar het algemeen welzijn. Daarom is het profetisch en absoluut noodzakelijk om de vrijheid van aanbidding te verdedigen. Laten we ons niet laten beroven van de bron van onze Hoop!
Opmerking: Mgr. Alliet heeft openlijk het apostolaat van de Franse zieneres "Virginie" aangemoedigd en gesteund, wiens berichten op deze site verschenen.
Alicja Lenczewska
Elisabeth Kindelman
Door wat werd Het spirituele dagboek, Jezus en Maria leerden Elizabeth, en zij blijven de gelovigen onderwijzen in de goddelijke kunst van het lijden voor de redding van zielen. Taken worden toegewezen voor elke dag van de week, waaronder gebed, vasten en nachtwaken, met prachtige beloften eraan verbonden, doorspekt met speciale genaden voor priesters en de zielen in het vagevuur. In hun berichten zeggen Jezus en Maria dat De Vlam van Liefde van het Onbevlekt Hart van Maria de grootste genade is die de mensheid sinds de Menswording is gegeven. En in de niet zo verre toekomst zal haar vlam de hele wereld overspoelen.
Vader Stefano Gobbi
Waarom Gisella Cardia?
Ten derde gingen de berichten vaak vergezeld van zichtbare verschijnselen, fotografisch bewijsmateriaal gevonden in In Camino con Maria, wat niet de vrucht kan zijn van subjectieve verbeelding, met name de aanwezigheid van de stigmata op het lichaam van Giselle en het verschijnen van kruisen of religieuze teksten in bloed op Gisella's armen. Bekijk de foto's van haar verschijningswebsite 
Jennifer
Waarom Manuela Strack?
Waarom de visionairen van Onze Lieve Vrouw van Medjugorje?
Waarom Pedro Regis?
Waarom de dienaar van God Luisa Piccarreta?
van de heiligen. Pas toen ze een 'dochter van Maria' werd, stopten de nachtmerries op elfjarige leeftijd. Het jaar daarop begon Jezus innerlijk tot haar te spreken, vooral nadat hij de heilige communie had ontvangen. Toen ze dertien was, verscheen Hij aan haar in een visioen waarvan ze getuige was vanaf het balkon van haar huis. Daar, in de straat beneden, zag ze een menigte en gewapende soldaten die drie gevangenen leidden; ze herkende Jezus als een van hen. Toen Hij onder haar balkon aankwam, hief Hij zijn hoofd op en riep: "Ziel, help me! " Diep ontroerd bood Luisa zich vanaf die dag aan als slachtofferziel als boetedoening voor de zonden van de mensheid.
onbeweeglijke, starre toestand die bijna leek alsof ze dood was. Pas toen een priester het kruisteken over haar lichaam maakte, kreeg Luisa haar vermogens terug. Deze opmerkelijke mystieke toestand hield aan tot haar dood in 1947 - gevolgd door een begrafenis die geen kleine aangelegenheid was. In die periode van haar leven leed ze geen lichamelijke ziekte (totdat ze aan het einde bezweek aan een longontsteking) en had ze nooit last van doorligwonden, ondanks het feit dat ze XNUMX jaar in haar bedje had gezeten.
Waarom Simona en Angela?
Valeria Copponi