Shkrimi i Shenjtë - Anti-Ungjill - Numërimi mbrapsht për në Mbretërinë

Ekziston një ndryshim i dukshëm midis rezultateve aktuale post-sinodale në krahasim me pontifikatin e Shën Gjon Palit II, memorialin e të cilit ne përkujtojmë sot. Ishte ky shenjtor i madh, i cili duke parë horizontin e njerëzimit në vitin 1976, deklaroi në mënyrë profetike mbi Kishën:

Tani po përballemi me përballjen përfundimtare mes kishës dhe antikishës, ungjillit kundër ungjillit, Krishtit kundër antikrishtit… Është një sprovë… e 2,000 viteve të kulturës dhe qytetërimit të krishterë, me të gjitha pasojat e tij për dinjitetin njerëzor, të drejtat individuale, të drejtat e njeriut dhe të drejtat e kombeve. ArdKardinal Karol Wojtyla (JOHN PAUL II), në Kongresin Eucharistic, Philadelphia, PA; 13 gusht 1976; shih Katolike Online (fjalët e mësipërme u konfirmuan nga dhjaku Keith Fournier i cili ishte i pranishëm atë ditë.)

Dhe kështu është: sot ne jemi dëshmitarë të shfaqjes së një ungjilli të rremë, i përhapur jo më pak nga peshkopët kardinalët të cilët po kundërshtojnë haptazi mësimet katolike.^[1]p.sh. këtu këtu Pas sofistikave të tyre qëndron një Anti-Mëshirë — një dhembshuri e rreme që justifikon dhe madje feston mëkatin nën virtytet e rreme të "tolerancës" dhe "përfshirjes". Përkundrazi, ungjilli autentik quhet "lajm i mirë" pikërisht sepse nuk na lë në zinxhirët e mëkatit, por siguron një mjet për t'u bërë një krijesë e re në Krishtin: ai që çlirohet nga fuqitë e errësirës, pasionet e mishit dhe dënimi i Ferrit. Në këmbim, shpirti që pendohet nga mëkati është i mbushur me hirin shenjtërues, është i mbushur me Frymën e Shenjtë dhe i fuqizuar për të marrë pjesë në Natyrën Hyjnore. Siç dëgjuam të shpallte Shën Pali në këtë të kaluar Leximi i parë masiv i së hënës:

Të gjithë ne dikur jetonim mes tyre në dëshirat e mishit tonë, duke ndjekur dëshirat e mishit dhe impulset, dhe ishim nga natyra fëmijë të zemërimit, si të tjerët. Por Perëndia, që është i pasur në mëshirë, për shkak të dashurisë së madhe që kishte për ne, edhe kur ishim të vdekur në shkeljet tona, na solli në jetë me Krishtin (me hirin je i shpëtuar), na ngriti me Të dhe na uli me Të në qiej në Krishtin Jezus… (krh. Ef 2:1-10)

Në një Nxitje apostolike post-sinodale, Shën Gjon Pali II pohoi edhe një herë Traditën 2000-vjeçare dhe mësimet e qarta të Shkrimit të Shenjtë për nevojën për kthim në besim dhe pendim - dmth. "Vetë-njohuri" - në mënyrë që të mos mashtrohemi, duke dënuar kështu veten:^[2]krh. 2 Sel 2: 10-11

Sipas fjalëve të apostullit Shën Gjon: “Nëse themi se nuk kemi mëkat, ne mashtrojmë veten dhe e vërteta nuk është në ne. Nëse i rrëfejmë mëkatet tona, ai është besnik dhe i drejtë dhe do të na falë mëkatet.” Të shkruara pikërisht në agimin e Kishës, këto fjalë të frymëzuara paraqesin më mirë se çdo shprehje tjetër njerëzore temën e mëkatit, e cila është e lidhur ngushtë me atë të pajtimit. Këto fjalë paraqesin çështjen e mëkatit në dimensionin e tij njerëzor: mëkati si pjesë përbërëse e së vërtetës për njeriun. Por ata e lidhin menjëherë dimensionin njerëzor me dimensionin e tij hyjnor, ku mëkati kundërshtohet nga e vërteta e dashurisë hyjnore, e cila është e drejtë, bujare dhe besnike dhe që shfaqet mbi të gjitha në falje dhe shpengim. Kështu edhe Shën Gjoni shkruan pak më tej se “çfarëdo akuze (ndërgjegjja jonë) të ngrejë kundër nesh, Zoti është më i madh se ndërgjegjja jonë”.

Të pranosh mëkatin e dikujt, në të vërtetë - duke depërtuar akoma më thellë në konsiderimin e personalitetit të dikujt - të njohësh vetvetja si mëkatar, i aftë për të mëkatuar dhe i prirur për të kryer mëkat, është hapi i parë thelbësor për t'u kthyer te Zoti. Për shembull, kjo është përvoja e Davidit, i cili "duke bërë atë që është e keqe në sytë e Zotit" dhe duke u qortuar nga profeti Nathan, thërret: "Sepse i njoh shkeljet e mia dhe mëkati im është gjithnjë përpara meje. Unë vetëm kundër teje kam mëkatuar dhe kam bërë atë që është e keqe në sytë e tu.” Në mënyrë të ngjashme, vetë Jezui vendos fjalët e mëposhtme domethënëse në buzët dhe në zemrën e djalit plangprishës: «O Atë, kam mëkatuar kundër qiellit dhe para teje.»

Në fakt, për t'u pajtuar me Perëndinë presupozon dhe përfshin shkëputjen me vetëdije dhe vendosmëri nga mëkati në të cilin ka rënë. Ai supozon dhe përfshin, pra, kryerjen e pendesës në kuptimin më të plotë të fjalës: pendimi, shfaqja e këtij pendimi, adoptimi i një qëndrimi të vërtetë pendimi - që është qëndrimi i personit që nis rrugën e kthimit tek Ati. Ky është një ligj i përgjithshëm dhe të cilin çdo individ duhet ta ndjekë në situatën e tij/saj të veçantë. Sepse nuk është e mundur të trajtohet mëkati dhe kthimi vetëm në terma abstrakte.

Në rrethanat konkrete të njerëzimit mëkatar, në të cilat nuk mund të ketë kthim pa pranuar mëkatin e vet, shërbimi i pajtimit i Kishës ndërhyn në çdo rast individual me një qëllim të saktë pendimi. Kjo do të thotë, shërbimi i Kishës ndërhyn për ta sjellë personin në "njohjen e vetvetes" - sipas fjalëve të Shën Katerinës së Sienës - në refuzimin e së keqes, në rivendosjen e miqësisë me Zotin, në një të re. renditja e brendshme, në një konvertim të ri kishtar. Në të vërtetë, edhe përtej kufijve të Kishës dhe të bashkësisë së besimtarëve, mesazhi dhe shërbesa e pendimit u drejtohen të gjithë burrave dhe grave, sepse të gjithë kanë nevojë për konvertim dhe pajtim. —“Pajtimi dhe Pendimi”, n. 13; vatikan.va

—Mark Mallett është autori i Fjala Tani, Përballja përfundimtare, dhe një bashkëthemelues i Countdown to the Kingdom