Луз - Насли инсон ба он чизе, ки шунидан мехоҳад, бовар мекунад...

Худованди мо Исои Масеҳ ба Луз де Мария де Бонилла 24 июн:

Фарзандони азизи Дили ман, шумо дар дасти Ман гил ҳастед... Хоксорӣ ^[1]Дар бораи фурӯтанӣ: як фазилати бузургест, ки ман дар махлуқот дӯст медорам... Шумо лаҳзаҳои пеш аз харобии бузурги ҷаҳониро аз сар мегузаронед. Ҳасад ҳатто тафаккури инсонро пахш карда, ӯро фаромӯш мекунад, ки худашро нобуд мекунад. Мубориза ва таҳдидҳо идома доранд – волоият... Инсоният тӯъмаи шиддатест, ки аз таҳдидҳо ба амал меояд.

Дуо кун, фарзандонам, дуо кун. Куба зуран ба ларза медарояд; як кисми территорияи он меафтад.

Дуо кун, фарзандонам, дуо кун. Ямайка аз сабаби ларзиши заминаш дар минтақаи ҷанубии худ зарар хоҳад дид.

Дуо кун, фарзандон, дуо кун. Гаити ва Республикаи Доминикан аз кувваи табиат зарар мебинанд; сахт ба ларза меафтанд.

Дуо кун, фарзандон, дуо кун. Пуэрто-Рико ба сунамӣ дучор хоҳад шуд.

Дуо кунед, фарзандон. Аруба азоб мекашад.

Дуо кун, фарзандонам, дуо кун. Тринидад ва Тобаго ба ларза медарояд.

Дуо кун фарзандонам, дуо кун. Ҷазираҳои хурд тӯъмаи сунамӣ хоҳанд шуд.

Фарзандони ман: Башарият ба он чизе, ки ба ӯ мувофиқ аст, ба он чизе, ки шунидан мехоҳад, бовар мекунад ва ин як роҳи исён бар зидди иродаи илоҳӣ аст. Халқи ман чунон имон дорад, ки онҳо медонанд, ки ҳамчун қавме, ки дар роҳ аст, онҳоро Ман аз он чизе, ки бо инсоният дар байни иҷрошавии пешгӯиҳо хоҳад буд, раҳо хоҳам кард.

Ҷои муҳофизат кардани худро аз хатар "дили ҷисм" аст, ^[2]Езек. 11: 19 вагарна хеч чиз кифоя намекунад. Ба назар чунин мерасад, ки фалак дар оташ аст, ки ин маҳсули бадии инсонист. Ман хаста намешавам, ки туро ба дигаргунии зиндаги даъват кунам. Дар сулҳ, вале бо итминон, омадани Фариштаи сулҳро интизор шавед. Шумо фарзандони Ман ҳастед; дар ин бора равшан бошед. туро баракат медихам.

Салом Марям, покиза, ки бе гуноҳ буд

Шарҳи Луз де Мария

Бародарон ва хохарон, вазъияти чахон дар холати бухронй карор дорад ва ин ба дарачаи хеле чиддй расидааст. Ин суханон аз ман нест, балки бар он чизест, ки Парвардигори мо бо ман шарик аст. Ҳар як шахс масъул аст, ки ба қадри имкон диҳад, то беҳтар шавад, зеро медонад, ки мо дар остонаи варта ҳастем.

Парвардигори мо ба ман гуфт:

«Касе, ки аз Ман дур бошад ва бо тамоми воситахои мухофизате, ки барои сохтани он чизе, ки ба назари вай аз яроки ядрой бузургтарин му-хофизат аст, дошта бошад, хато мекунад.

Ман он ки ҳастам, ^[3]Хуруҷ 3: 14 ва Ман ба манфиати фарзандони фурӯтани Худ мӯъҷизаҳо ба амал хоҳам овард; Онхоро бе охану дигар конструкцияхои металлй мухофизат мекунам. Аммо ба ман лозим аст, ки ту имон дошта бошӣ, зеро бе имон ту ҳеҷ нестӣ.

Аъмоли Маро, ин суханони Маро эҳтиром кунед, зеро одамон вақте мебинанд, ки муҳофизати Ман барои фарзандони Ман иҷро шуда истодааст, ба замин меафтанд».

Инҳо суханони Худованди мо Исои Масеҳ мебошанд. Ман шуморо ба дуо даъват мекунам:

Худовандо, мо ба имон ниёз дорем.

(Илҳом гирифта аз Луз де Мария, 06.24.2023)

Худовандо, Ту, ки андешаҳои моро мешинос ва мешунавӣ. Дар айни замон ба мо имон лозим аст, он имоне, ки моро водор мекунад, ки бузургии аъмоли Туро бубинем, марҳамати бепоёне, ки Ту дар фарзандони худ мӯъҷизаҳо ба амал меоварӣ, имоне, ки қодир аст моро ба сӯи Ту бардорад, зеро Ту Падари мо ҳастӣ – он имоне ки ба назар мерасад. дар дили шумост ва бо тапиши он зиндагӣ мекунад.

Ин Ту ҳастӣ, эй Худованд, ки фарзандони Ту ба Ӯ ниёз доранд – ғизои муқаддас, лаззати худи фариштагон. Ту нуре ҳастӣ, ки рӯҳи моро ҳангоми торикӣ мунаввар мегардонад, зеро Ту муқаддас ҳастӣ, Ту тавоноӣ, Ту хирад ҳастӣ, ки моро роҳнамоӣ мекунанд, Ту ҳама чизро донӣ ва аз ҳама чиз огоҳӣ, вале Ту хоксории аъло мебошанд.

Ту медонӣ, ки моро аз чӣ раҳоӣ медиҳӣ, эй Худованд; бинобар ин, бо имон ба Ту мегӯям: Ташаккур ба Ту, эй Худованд! Ташаккур ба шумо барои он чизе, ки рӯй дод, барои он чизе, ки рӯй дода истодааст ва хоҳад буд.

Зеро ки иродаи Ту дар тамоми махлуқот то абад ҳукмрон аст.

, Омин.