In 1996 het 'n anonieme vrou in Rome, na verwys as "Klein Maria" (Klein Maria) het begin om die lokasies bekend as "Druppels Lig" te ontvang (Gocce di Luce), waarvan die bekende Italiaanse uitgewers Edizioni Segno het 10 volumes in boekvorm uitgereik, die jongste dateer uit 2017, hoewel die boodskappe aan die gang is. Die enigste inligting wat oor die ontvanger gegee word, is dat sy 'n eenvoudige huisvrou en ma is wat in armoede en verborge lewe leef. Die lokusies, wat aan Jesus toegeskryf word, is oorwegend kategese oor die mislesings vir die dag, maar raak soms aan eksterne gebeure. Vir diegene wat vertroud is met Katolieke mistieke literatuur van die moderne era, lyk die toon en hoogs-strukturele, Skriftuurlik digte inhoud soos die lang pedagogiese diskoerse van die Here wat gevind word in die geskrifte van Luisa Piccarreta, Maria Valtorta of Don Ottavio Michelini.
___________________________
Inleiding tot druppels lig (Gocce di Luce) geskryf deur "Little Mary", soos beveel deur haar geestelike direkteur—vertaal uit die Italiaans.
Ave Maria!
Mag 28, 2020
Ek skryf hierdie brief in gehoorsaamheid aan my geestelike vader, wat my al baie kere gevra het om die verhaal van “Druppels van Lig” te verduidelik (Gocce di Luce), maw hoe dit alles begin het.
Wat is die verhaal van "Druppels van Lig?" Die eerste vraag wat gevra moet word, en wat ek myself gevra het, is: “Hoekom ek, Here? Hoe kom hierdie geestelike verskynsel in my hart in?”
In die volheid van die tyd het ek gekom om dit te kan beskryf, hoe dit vir my moontlik is en hoe God se hulp teenwoordig is.
Dit het so begin. Vir baie jare vooraf, na, kan jy sê, geloof herontdek, na 'n tydperk van afstand in my vroeë jeug en toe 'n dieper ontmoeting met die persoon van Jesus, het dit met my gebeur dat, in gebed, voor heilige beelde , in kerke, langs die grafte van heiliges, of wanneer gebed intens, intiem was, veral terwyl ek mediteer oor die verborgenhede van die Here se Passie, sou die spraak van 'n ander in my hart ingaan. Dit was ook die antwoord op my vrae, en ek het verstaan dat dit van iets in die ryk van die gees moes kom.
Ek het egter probeer om nie gewig aan hierdie verskynsel te gee nie en dit eenkant te laat, sonder om enige belang daaraan te heg. Nadat die oomblik verby is, het ek probeer vergeet en gedink dit is 'n outovoorstel. Maar later, aangesien dit aangehou het, het ek daaroor begin dink, en daarom het ek 'n priester gaan vra vir verligting. Maar nadat ek die probleem uiteengesit het, is ek meegedeel dat ek siek is en dat ek na 'n spesialis in die veld behoort te gaan, wat vir my gesê het dat ek deur die duiwel geteister word en dat ek daarom seëninge en uitdrywings vereis.
En ek het die raad van verskeie priesters gevolg, maar geen kwaad het uitgekom nie - nie uit my psige of uit die bose nie, en ek het weer vir myself gesê: "Here, wat wil U van my hê? As dit alles nie van U is nie, neem dit van my weg.” Verlig, dink ek, het ek toe begin gesels, met Jesus gepraat in die Eucharistie, en ek het gesê: "Hier in die Eucharistie is daar net God, en daar is dus geen misleiding nie." En in die ontvangs van Hom sou ek sê: "Here, ek hoor niks. Laat my hoor, antwoord my, laat my verstaan."
En so, amper sonder om dit eers te besef, op 'n baie natuurlike manier, het ek myself gereed gemaak om te luister, my hart in stilte gelaat sodat Hy al die ruimte en aandag sou hê, en ek het begin luister vir kort gesprekke - soortgelyk aan gedagtes wat is woorde wat in die hart gesuggereer word - 'n gedagte wat spreek: dit praat en ek verstaan of dit 'n manlike of vroulike stem is, of dit Jesus is of soms Ons Dame, of 'n heilige. Dit is 'n gedagte wat homself uitdruk en liefhet.
Nagmaal na Nagmaal het die praatjies langer geword, en ek het meer bekwaam geword om te ontvang, soos 'n kind wat eers met min, kort woorde geleer word, en wat, wanneer hulle begrip groei, dan kan oorgaan na meer uitgebreide en volledige dialoë.
Tydens die Heilige Mis, terwyl ek na die Heilige Woord luister, sê die arme kleingelowige vrou, bekommerd, in my binneste: "Maar wat kan oor hierdie woord gesê word?" Maar aan die einde van die voorlesing begin die Here reeds met sy leer, maar laat my nogtans altyd vry om na Hom te luister en Hom te ontvang (volgens my gemoedstoestand en of ek na die priester se preek wil luister), of nie, want dit kan vir my onmoontlik wees as gevolg van gebeure of mense.
Hierdie stem vervreem my nooit van wat ek ervaar nie. Die Heilige Mis volg. Hy praat en ek luister, ek neem deel. Slegs tydens die inwyding is daar 'n stilte van aanbidding. Dit het al met my gebeur – dikwels, maar nie altyd nie – afhangende van sekere tydperke, dat dit vir my moeilik sou word om die altaar te bereik, Jesus te ontvang en om te sien hoe ander rustig tou staan, word ek soms gepynig. Ek sukkel, ek word neergelê deur 'n soort geveg, en ek probeer amper hardloop. Die eindstreep vir die ontvang van Nagmaal lyk so ver; Ek probeer my ongemak soveel as moontlik wegsteek, rooigesig en swetend, soos iemand wat 'n groot verowering gemaak het, en ek bied my vernedering aan die Here. Nadat ek aangekom het, Hom ontvang, sê ek blymoedig vir Hom: "Ons het dit hierdie keer weer gedoen." Of, omdat die afstand vir my so moeilik is — al is dit net 'n kwessie van 'n paar meter, sê ek van ver af vir Hom: "Help my, laat niemand dit agterkom nie." Dit is hoekom ek baie meer hou van intiemer weekdagmis as groot feesvieringe te midde van skares.
Hoeveel keer het ek al vir myself gesê: "Nee, nie vandag nie, ek sal bly sit sodat ek nie soveel ongemak en stryd hoef te trotseer nie," maar dan stoot iemand sterk my, ek voel soos 'n lafaard teenoor my Liefde. en ek gaan. Sodra ek Nagmaal neem, bied ek Hom my voornemens aan, en Hy aanvaar dit en gee Sy seën, en dan begin Hy: "My klein Maria." Dit is soos reën, 'n stortvloed wat oor my neerstort, wat die diskoers bevestig wat reeds vroeër tydens die Heilige Mis begin het, dit verdiep, versterk.
Hy gooi 'n rivier in my, wat ek nie ten volle kan bevat nie. Die inhoud wat daarna neergeskryf is, is getrou daaraan: die woorde wat gehoor word, is dié, maar nie almal nie. Ek is nie altyd in staat om hulle heeltemal sonder foute te identifiseer soos hulle met my gepraat is nie, en ek sou hulle nie in my hart en geheue kon behou as dit nie vir God se genade was om my te onderhou en te herroep nie.
Jesus pas Hom in die Eucharistie aan by ons moontlikhede en kognitiewe vermoëns en by die ritme van die liturgie, alhoewel Sy toespraak in die hart voortduur, selfs tydens wat die stilte van danksegging behoort te wees. Laasgenoemde gaan ongelukkig gepaard met baie afleiding, 'n gemeenskaplike gemurmurering, baie mensewoorde, en daar is ook die aankondigings van die priester wat dit onderbreek. Om so 'n skat vas te hou en dit nie te versprei nie, moet jy dit in jou binneste oordink al die pad huis toe, om dit meer getrou te kan transkribeer, en uit die kerk te ontsnap, soos na Mis alles - geraas , groete - is geneig om jou dit te laat vergeet, terwyl Jesus nog in jou hart is, reeds vergete.
God openbaar Homself in stilte, en dit is dikwels 'n kwelling om te mediteer en geslote te bly binne Sy intimiteit, terwyl daar rondom afleiding en geraas is, en 'n mens moet sukkel, op die kantlyn bly, wanneer in plaas daarvan goeie siele dikwels kom om jou voortdurend te steur, in om met jou te gesels. Hoe goed is die Here wat in dit alles hulp en genade gee vir die behoud van sy werk, wat juis bedoel is om te leer dat, selfs bo gemeenskaplike gebed en gemeenskap, Hy wat 'n God is wat lief is vir sy skepsele wat ons almal is. , soek intimiteit en gemeenskap.
Ek het dit alles geskryf [hierdie liggings] nou al 25 jaar lank af, op pad huis toe na die Heilige Mis op wankelrige busse, sit op die kerktrappe waar daar agterdogtig na gekyk word, wegkruip in die badkamer of hardloop om by die huis te kom en myself in my kamer toe te sluit, weg van die dringende eise van familie klop aanhoudend, soek my dienste en aandete.
Ek het al duisend keer vir myself gesê: "Maar hoekom ek, Here? U weet goed dat ek nie 'n heilige is nie." Wanneer ek die stories van sommige heiliges lees, kriewel ek en sê: "Wat 'n kloof is daar tussen my en hulle!" Ek is nie beter of slegter as ander nie, ek is net 'n gewone mens van wie jy niks anders sou agterkom as jy na my kyk nie. Ek is nie eers geskik hiervoor nie. Ek het niks oor sulke sake bestudeer nie, behalwe die klein katkisasie wat ek as kind gehad het. Ek het geen [spesiale] beteken: ek skryf net, ek gebruik nie en het nie rekenaars nie; tot nou toe het ek nie eens 'n selfoon gehad of enigiets, jy kan sê, meer tegnologies nie. Ek het gelees oor wat gepubliseer word, maar net soos my geestelike vader aan my gerapporteer het.
Daar is siele wat mooier, meer opofferend is en wat groter verdienste het—heilige siele. Ek het baie foute. Ek kla steeds as dinge nie verloop soos ek wil nie.
Hoekom ek? Ek dink dit is juis omdat ek 'n niemand is nie. Die wêreld sien my nie. Ek het niks om aan te bied nie, nie eers deugde en verdienste nie, wat beteken dat net God my kan uitkies en my kan verhef. Wie kan sulke dinge in sulke hoeveelhede skryf? Ek is maar 'n arm en onkundige mens. Ek was nog net 'n huisvrou, en ek dink God wil vir my en vir almal sê: "Ek kom nie vir diegene wat reeds heiliges is nie, maar ek kom vir arm sondaars - beperk, swak maar geliefd." Hy kom nie na my en na jou toe omdat ons dit verdien nie, maar omdat ons behoeftig is, en aan my onder baie wat ander charismas ontvang, gee Hy een waarin Hy kom sê: "Hierdie gawe gee ek aan jou, ten einde om te sê dat ek dit graag met elkeen van julle wil doen."
Ek noem dit [haar lokusies] 'n dagboek, een wat in 1996 begin het in die vroeë jare van "Druppels van Lig," met die Here wat 'n diskoers van unie en vriendskap begin, maar een wat Hy aan almal wil bied. Hy roep ons tot 'n ontmoeting, om 'n verhouding te vestig, vir [Hy en] ons om mekaar te ken ten einde te kommunikeer deur wedersydse deelname, wat beteken dat ons in samesmelting, liefdevolle intimiteit.
Die dialoë is herhalend, net soos liefde wat nooit moeg word nie, herhalend is en daarvan hou om te sê: "Ek is lief vir jou." Dit beteken om te verstaan hoe Hy, deur een-tot-een kontak aan te gaan, jou hart wil oorwin, en as dit eers oorwin is, is daar 'n ewige troue. As hierdie ontmoeting nie eerste plaasvind nie, as daar nie vooraf geluister is nie, dan is daar geen nakoming van sy lering nie. Daarna gaan dinge van "jy" af [enkelvoud] aan jou" [meervoud], aangesien [meer] kinders uit 'n liefdevolle verhouding gebore word, wat dieselfde bekendheid moet ervaar om deel te neem.
En Hy gaan voort om te leer, deur die Evangelie te ondersoek en dit te verryk, want, soos Hy sê, goddelike wysheid is oneindig, net soos Sy kennis. Wat Jesus vir my kom sê is vir almal: Hy sê dit ook vir jou, en elke persoon is 'n "klein Maria." As ons soveel en sulke druppels lig versamel, verlig ons ons siele daarmee.
Wat aan my voorgehou word, is inderdaad 'n God wat opgestaan en oorwinnaar is, maar steeds hier gekruisig is, 'n God wat mishandel word en nie geliefd word soos Hy graag wil wees nie, veral deur Sy Kerk, en daarom rig Hy Homself besonders tot priesters. , sodat hulle hierdie intimiteit met die Here sou verkry en die ervaring van Onse Vrou se moederskap sou herontdek.
Hulle sal nie net heiliges word nie, maar genereerders van siele, ware vaders van ontelbare kinders in die Gees, om nuwe geboorte te bring aan 'n Kerk wat gelykvormig is aan die goddelike Hart van Jesus en die Onbevlekte Hart van Maria, soos Hulle verlang.
“Druppels Lig”—nog een groot genadegawe uit die hemel, van 'n God wat nie moeg word om met die mens te praat nie. Moenie dit mors nie en moenie bloot sê: "Ag, hoe mooi is hierdie woorde nie," laat hulle vergeet en nie geleef word nie. Dit is Sy gawe, maar - vergewe my trots - daarbinne, verenig en deurgegee, is nie net die vreugde van om dit te ontvang vir die goeie wat dit kan bring: dit is ook geskryf met die bloed van die offer van my lewe. Ek sukkel dikwels omdat ek eers in 'n krisis gaan, ek word oorskadu en onderdruk deur die vyand, en soms glo ek dat dit is sy misleiding, en ek pynig myself, en vra die Here se vergifnis dat ek myself toegelaat het om sulke dinge te skryf.En as ek geen priesters gehad het om vir my lig en bevestiging te gee nie, sou ek nie voortgaan nie.Wat my troos, is die gehoorsaamheid wat my bevry; Ek doen dit as 'n diens. As ek gevra word om voort te gaan, sal ek luister en skryf; as ek gevra word om op te hou, sal ek ophou. Ek het geen ander motief as die eer van God en die goeie van my broers en susters nie.
Hierdie geskenk kos misverstande en verlating van diegene van wie 'n mens toegeneentheid en ondersteuning verwag, juis omdat hulle 'n mens se geliefdes is, of hulle dieselfde geloof deel of nie. As jy maar net geweet het wat by die huis losgelaat is, dikwels in samewerking met publikasies van "Druppels van Lig." Gedurende elke maand, oor al die jare, was die prys 'n bitter, dog geliefde, eensaamheid. As ek [net] was in staat om langs Jesus te staan in hierdie toestand, om hierdie druppels van Sy sweet en bloed in Getsemane te versamel, is ek baie min werd, wat my spyt maak. Help my om Hom geselskap te hou.
Ek sê altyd dat elkeen van ons ons plek in Jesus se lewensreis het. Sommige in Sy heilige kinderjare, sommige in die werk van Sy jeug, sommige in Sy prediking, saam met Hom in die versorging en genesing van siekes, sommige gekruisig in 'n bed. My plekkie is in die tuin, langs Hom wat my onderhou, en terwyl ek vroeër gedemoraliseer geraak het, veral toe ek sommige vertellings van die lewens van die heiliges gelees het, wat my verstom gelaat het, maar ook bang gemaak het oor sulke grootsheid en perfeksies, nou het ek sê: "Nie almal van ons is gebore om skepe of vaartuie te wees nie. Daar is ook klein bote." Die Hemelse Vader sien hulle ook. Ek is 'n klein bootjie, en ek dink nie dat ek iets anders kan wees nie, maar selfs klein bootjies vaar en dryf op God se see, en hulle moet dit ook in die gesig staar, of dit kalm is en of daar woedende golwe is, en maak dieselfde kruising; maar alle bote, hetsy klein of groot, word na dieselfde hawe van heiligheid gerig.
Ek hoop dat dit goed vir jou siel bring, en ek omhels jou met baie liefde in Jesus en Maria. Ek bid vir jou: bid vir my.
Klein Maria
Little Mary Boodskappe
Little Mary – The Blessed will Dance . . .
Klein Maria – Geregtigheid bring lewe
Alicja Lenczewska
Elizabeth Kindelmann
Deur wat geword het Die Geestelike Dagboek, Jesus en Maria het Elizabeth geleer, en hulle gaan voort om die gelowiges in die goddelike kuns van lyding te onderrig vir die redding van siele. Vir elke dag van die week word take opgedra, wat gebeds-, vas- en nagwaakse betrek, met pragtige beloftes daaraan verbonde, besaai met spesiale genade vir priesters en die siele in die vagevuur. In hul boodskappe sê Jesus en Maria dat die vlam van die liefde van die onberispelike hart van Maria die grootste genade is wat die mensdom sedert die Inkarnasie gegee het. En in die nie-so-verre toekoms sal haar vlam die hele wêreld verswelg.
Vader Stefano Gobbi
Waarom Gisella Cardia?
Derdens word die boodskappe gereeld vergesel deur sigbare verskynsels, fotografiese getuienis in In Camino con Maria, wat nie die vrug van subjektiewe verbeelding kan wees nie, veral die teenwoordigheid van die stigmata op Giselle se liggaam en die voorkoms van kruise of godsdienstige tekste in bloed op Gisella se arms. Kyk na die foto's wat op haar webwerf verskyn het 
Jennifer
Hoekom Manuela Strack?
Waarom die Visionaries of Our Lady of Medjugorje?
Waarom Pedro Regis?
Waarom die dienaar van God Luisa Piccarreta?
van die heiliges. Eers toe sy 'n 'Dogter van Maria' geword het, het die nagmerries uiteindelik op elfjarige ouderdom opgehou. In die volgende jaar het Jesus met haar begin praat, veral nadat hy die nagmaal ontvang het. Toe sy dertien was, verskyn Hy aan haar in 'n gesig wat sy van die balkon van haar huis af gesien het. Daar in die straat onder sien sy 'n skare en gewapende soldate wat drie gevangenes lei; sy het Jesus herken as een van hulle. Toe Hy onder haar balkon aankom, lig Hy sy kop en skreeu: 'Siel, help My! ” Luisa was diep ontroerd en het haarself van daardie dag af aangebied as 'n siel van die slagoffer vir die sondes van die mensdom.
onbeweeglike, onbuigsame toestand wat amper gelyk het asof sy dood is. Eers toe 'n priester die teken van die Kruis oor haar liggaam maak, herwin Luisa haar vermoëns. Hierdie merkwaardige mistieke toestand het voortgeduur tot met haar dood in 1947 - gevolg deur 'n begrafnis wat nie 'n klein saak was nie. Gedurende die tydperk in haar lewe het sy geen liggaamlike siekte gehad nie (totdat sy aan die einde aan longontsteking beswyk het) en sy het nooit sere gehad nie, ondanks dat sy vier en sestig jaar lank in haar bedjie was.
Waarom Simona en Angela?
Valeria Copponi