Nia Sinjorino de Zaro di Ischia al Simona la 8-an de marto 2024:
Mi vidis Patrinon vestita tute en blanka, kun krono de dek du steloj sur la kapo kaj blanka mantelo kiu ankaŭ kovris ŝiajn ŝultrojn kaj etendis malsupren ĝis ŝiaj nudaj piedoj kiuj ripozis sur la mondo. Patrino havis la brakojn malfermitaj kiel signo de bonvenigo kaj en la dekstra mano longa sankta rozario farita el lumo.
Ke Jesuo Kristo estu laŭdata.
Miaj karaj infanoj, mi amas vin kaj mi dankas vin, ke vi rapidis al ĉi tiu mia voko. Infanoj, mi denove petas vin pri preĝo: forta kaj konstanta preĝo. Filino, preĝu kun mi.
Mi preĝis kun Patrino, poste ŝi rekomencis la mesaĝon.
Infanoj miaj, kiom da malamo, kiom da doloro, kiom da sufero, kiom da milito estas en ĉi tiu mondo, kaj tamen vi povus vivi kvazaŭ en paradizo, se vi nur amus unu la alian, se vi nur amus Dion. Miaj infanoj, faru vian vivon daŭra preĝo. Infanoj, amu kaj lasu vin ami; lasu la Sinjoron veni por fariĝi parto de via vivo. Mi amas vin, infanoj, mi amas vin. Nun mi donas al vi mian sanktan benon. Dankon, ke vi rapidis al mi.
Nia Sinjorino de Zaro di Ischia al angela la 8-an de marto 2024:
Ĉi-vespere la Virgulino Maria aperis tute blanke vestita; ankaŭ la mantelo ĉirkaŭvolvita estis blanka kaj larĝa. La sama mantelo kovris ankaŭ ŝian kapon. Sur ŝia kapo estis krono el dek du brilantaj steloj. La Virgulino Maria havis la manojn kunmetitaj en preĝo; sur ŝia brusto estis karna koro kronita per dornoj. En ŝiaj manoj estis longa sankta rozario, blanka kiel lumo, malsupreniranta preskaŭ ĝis ŝiaj piedoj. Ŝiaj piedoj estis nudaj kaj metitaj sur la terglobon; la terglobo estis ĉirkaŭita de granda griza nubo. Mi vidis ĝin turniĝi, kaj sur iuj partoj de la mondo, mi vidis kio aspektis kiel grandaj malhelaj makuloj.
La vizaĝo de la Virgulino Maria estis tre malĝoja; ŝi havis la kapon klinita, ŝiaj okuloj estis plenaj de larmoj, kiuj fluis laŭ ŝia vizaĝo ĝis ŝiaj piedoj, sed kiam ili tuŝis la teron, tiuj makuloj malaperis.
Ke Jesuo Kristo estu laŭdata.
Karaj infanoj, ĉi tio estas tempo por preĝado kaj silento. Ĉi tio estas tempo de graco; infanoj, bonvolu konvertiĝi kaj reveni al Dio. Infanoj, la princo de ĉi tiu mondo provos apartigi vin de mia amo, penante konfuzi viajn pensojn, sed ne timu, estu forta kaj persistu en preĝado. Fortigu vin per la sanktaj sakramentoj, per fastado, per la preĝo de la sankta rozario kaj agoj de karitato. Via vivo estu preĝo; multe preĝu al la Sankta Spirito, lasu vin gvidi de la Sankta Spirito. Li malfermos viajn korojn kaj gvidos vian ĉiun paŝon.
Infanoj, trapikas mian koron per doloro vidi kiom da malbono estas en la mondo. Preĝu multe por paco, ĉiam pli minacata de la potenculoj de ĉi tiu mondo. Preĝu multe por mia amata Eklezio - ne nur por la universala Eklezio sed ankaŭ por la loka Eklezio. Preĝu por la Vikario de Kristo. Karaj infanoj, preĝu al Jesuo, ĵetu sur Lin ĉiujn viajn timojn; ne senkuraĝiĝu kaj neniam perdu esperon. Amu Jesuon, preĝu Jesuon, adoru Jesuon. Klinu viajn genuojn kaj preĝu.
Kiam Patrino diris "Adoru Jesuon", mi vidis grandan lumon, kaj dekstre de la Virgulino mi vidis Jesuon sur la Kruco. Patrino diris al mi: Filino, ni adoru kune. Ŝi genuiĝis antaŭ la Kruco.
Jesuo havis la signojn de la Pasio; Lia korpo estis vundita, en multaj partoj de Lia korpo Lia karno estis disŝirita (kvazaŭ mankis). La Virgulino Maria ploris kaj rigardis Lin silente. Jesuo rigardis Sian Patrinon kun nepriskribebla amo dum iliaj rigardoj renkontiĝis; Mi ne havas vortojn por priskribi tion, kion mi vidis. Jesuo estis tute kovrita de sango, Lia kapo estis trapikita de la dornoj krono, Lia vizaĝo estis malbeligita, tamen ĝi transdonis amon kaj belecon malgraŭ esti masko de sango. Ĉi tiu momento ŝajnis al mi senfina.
Mi preĝis en silento, konfidante al Jesuo ĉion kaj ĉiun personon, kiu konfidis sin al miaj preĝoj, sed precipe mi preĝis por la Eklezio kaj por pastroj.
Tiam la Virgulino Maria rekomencis la mesaĝon.
Karaj infanoj, viglu kun mi, preĝu kun mi; ne timu, mi ne forlasos vin memstare, mi estas apud vi en ĉiu momento de via tago kaj mi envolvas vin en mia mantelo; lasu vin esti amataj.
Konklude ŝi benis ĉiujn. En la nomo de la Patro, de la Filo kaj de la Sankta Spirito. Amen.
Kial Simona kaj Angela?
Alicja Lenczewska
Elizabeto Kindelmann
Per kio fariĝis La Spirita Taglibro, Jesuo kaj Maria instruis Elizabeton, kaj ili daŭre instruas la fidelulojn pri la dia arto de sufero por savo de animoj. Taskoj estas asignitaj por ĉiu tago de la semajno, kiuj implikas preĝon, fastadon kaj nokton viglojn, kun belaj promesoj ligitaj al ili, laĉitaj per specialaj gracoj por pastroj kaj la animoj en purgatorio. En iliaj mesaĝoj, Jesuo kaj Maria diras, ke La Flamo de Amo de la Senmakula Koro de Maria estas la plej granda graco donita al la homo ekde la Enkarniĝo. Kaj en la ne tiom malproksima estonteco ŝia flamo englutos la tutan mondon.
Patro Stefano Gobbi
Kial Gisella Cardia?
Trie, la mesaĝoj ofte estis akompanataj de videblaj fenomenoj, fotografaj evidentaĵoj En Cammino kun Maria, kio ne povas esti frukto de subjektiva imago, precipe la ĉeesto de la stigmato sur la korpo de Giselle kaj la apero de krucoj aŭ religiaj tekstoj en sango sur la brakoj de Gisella. Vidu la bildojn prenitajn de ŝia apera retejo 
jennifer
Kial Manuela Strack?
Kial la Vidantoj de Nia Sinjorino de Medjugorje?
Kial Petro Regis?
Kial la Servistino de Dio Luisa Piccarreta?
de la sanktuloj. Nur post kiam ŝi fariĝis "Filino de Maria", la koŝmaroj fine ĉesis en la aĝo de dek unu jaroj. En la sekva jaro, Jesuo komencis paroli interne al ŝi precipe post ricevado de la Sankta Komunio. Kiam ŝi estis dek tri, Li aperis al ŝi en vizio, kiun ŝi vidis de la balkono de sia hejmo. Tie, sur la strato sube, ŝi vidis homamason kaj armitajn soldatojn gvidantajn tri kaptitojn; ŝi rekonis Jesuon kiel unu el ili. Kiam Li alvenis sub ŝian balkonon, Li levis la kapon kaj kriis: “Animo, helpu Min! ” Profunde kortuŝita, Luisa sin ofertis de tiu tago kiel viktima animo en repago pro la pekoj de la homaro.
nemovebla, rigida-simila stato, kiu aperis preskaŭ kvazaŭ ŝi estus mortinta. Nur kiam pastro faris la signon de la Kruco super ŝia korpo, Luisa reakiris siajn kapablojn. Ĉi tiu rimarkinda mistika stato daŭris ĝis ŝia morto en 1947 - sekvata de entombigo, kiu ne estis malgranda afero. Dum tiu periodo de ŝia vivo, ŝi ne suferis fizikan malsanon (ĝis ŝi pereis de pulminflamo ĉe la fino) kaj ŝi neniam spertis litotukojn, malgraŭ estado limigita al sia eta lito dum sesdek kvar jaroj.
Valeria Copponi